 |
| (Foto: DS) |
Steak Number Eight: de mooist mismeesterde gitaren van het jaar. (12 december '15)
1. Steak Number Eight, ‘Kosmokoma’
Brent Vanneste en zijn postrockbeukers leveren op hun 23ste al een magnum opus af. Dreigend beheerst, een stem als versteend schuurpapier en de mooist mismeesterde gitaren van het jaar. Wereldklasse uit Wevelgem.
Aan de kant, FKA Twigs en consorten: de peetmoeder van de hippe geluidjes is terug. Claire Boucher lijkt wel gemaakt van melodieën, van suikerzoete popparels tot hondsdolle stuitertechno. Zowel om intens naar te luisteren als om hevig op te dansen.
Een goed verhaal vereist weinig meer dan een vette baslijn. Staples maakt op zijn donkere, minimalistische rapdebuut een pijnlijk scherpe schets van een jeugdzomer geplaagd door bendegeweld. Hiphop die je hoofd doet wankelen.
Alle Adeles ten spijt: de grootste tranentrekkers kwamen van Lana Del Rey. Alleen koppelt zij daar een dosis sensualiteit en zelfrelativering aan. Niemand was dit jaar zo eenzaam als Lana, en niemand kon het minder schelen.
Twee gedesillusioneerde veertigers spuwen straatpoëzie en een nerveuze baslijn uit. Nihilisme in veertig minuten, cynisme op een schijfje geperst.
Als Barnett minutenlang ‘I wanna go out, but I wanna stay home’ zeurt, weerklinkt de stem van een generatie luizakken die vervaarlijk op de dertig af dendert. En het rockt nog eens lekker door ook.
Zó politiek relevant – ‘Alright’ werd een strijdkreet op Black Lives Matter-protesten – dat de muzikale merite bijna ondergesneeuwd raakt: de kroonprins van de rap slaat opnieuw de brug tussen hiphop en jazz.
Holter wuift op haar vierde plaat de avant-garde uit, en dat levert goudeerlijke, zacht strelende songs op van tijdloze klasse.
Een rosse dikzak uit New York met een onnavolgbare verbeelding werd een van de meest herkenbare stemmen in de hiphopwereld.
Gitaarpop leek dood in 2015, maar nummers als ‘T-shirt weather’ tonen wat naïeve onbezorgdheid vermag: zomer die uit je luidsprekers gutst.
