 |
| (Foto: Brecht Van Maele) |
In oktober greep Raving George terug naar haar roots. De dj liet haar pseudoniem vallen en greep terug naar haar meisjesnaam Charlotte de Witte. Als kind was muziek bij haar thuis overal: ‘het licht in de badkamer was zelfs gekoppeld aan de radio.’ (14 december '15)
Charlotte de Witte houdt de teugels van haar carrière stevig in handen. De 23-jarige dj kreeg dit jaar een plek aangeboden in De slimste mens ter wereld, maar voor dat aanbod – nochtans een enkeltje richting BV-schap – paste ze vriendelijk. ‘Ik deed mee aan de cafétesten, maar ik heb een deelname nooit écht overwogen. Je kunt niet en underground technomuziek draaien en tegelijkertijd een bekende kop worden. Ik moet eerst meer voet aan wal krijgen in de muziekwereld. Maar mochten ze me nu voor Expeditie Robinson vragen…’
Vanuit haar appartement annex studio in hartje Gent timmert De Witte aan de weg, met volgeboekte weekends, prominente plekken op zomerfestivals en ‘You’re mine’, haar zwoele radiohit met Oscar & The Wolf. Al werd die nog officieel uitgebracht onder haar vorige naam, Raving George. Die liet ze in oktober vallen, om terug te grijpen naar haar echte naam. ‘Ik ga er altijd van uit dat er veel kritiek zal komen op alles wat ik doe, omdat ik er vroeger vaak onder bedolven werd. Maar nu ging het verbazend vlot. Er waren wel wat mensen die opmerkten dat je niet zomaar van merknaam verandert, maar kijk, I just did. Bovendien kenden mensen in België de echte naam van Raving George al langer. En in het buitenland was het nog niet zo’n wijdverspreid merk, dus ook daar verlies ik niets.’
Altijd en overal muziek
De Witte verschool zich in haar begindagen achter een mannennaam om te vermijden dat mensen haar enkel zouden boeken omdat ze een vrouw is. ‘Maar intussen wisten mensen wel dat ik een vrouw ben, dus schoot die dekmantel zijn doel voorbij. Ik had oorspronkelijk ook niet zoveel nagedacht over die naam: ik vond die twee woorden gewoon mooi bij elkaar passen. En die ‘Raving’ klonk me toch wat te speels.’
Dat geluid etaleert ze op Weltschmerz, haar vierde ep. ‘In het titelnummer zit een melodie die het geheel dromerig en mysterieus maakt. Ikzelf ben over het algemeen vrij gelukkig, maar in muziek voel ik me meer aangetrokken tot melancholische klanken. Op muziekfestivals kunnen mensen zich geweldig amuseren met populaire dj’s als David Guetta, maar ik heb er gewoon geen voeling mee.’
Al was dat ooit anders, geeft ze toe. ‘Mijn eerste single? Dat moet “Blue (Da ba dee)” van Eiffel 65 geweest zijn. En de eerste muziek waar ik in mijn tienerjaren vree zot van was, was Laïs. Mijn ouders kregen er grijs haar van.’ De Wittes vader werkte vroeger bij platenfirma EMI. ‘Er was altijd en overal muziek: het licht in de badkamer was gekoppeld aan de radio, dus je kon niet douchen zonder muziek. Tenzij je in het donker stond.’
Haatgroep
Van Laïs ging het naar het Gentse uitgaansleven, waar de bassen van Crookers en Bloody Beetroots De Witte inspireerden om zelf achter de draaitafels post te vatten. ‘Ik moet wel duizend jeugdhuizen in Oost-Vlaanderen gemaild hebben met de vriendelijke vraag of ik daar mocht komen draaien. Maar ik kreeg nauwelijks reacties.’
Tot ze in 2011, amper achttien jaar oud, de Tomorrowland-dj-wedstrijd van Studio Brussel won. Plots werd ze van scoutsfuiven gekatapulteerd naar het hoofdpodium in Boom. Al kampte ze op beide bühnes met een gelijkaardig probleem. ‘Ze lokken allebei een enorm divers publiek, dat vooral populaire muziek verwacht. Ik kan me wel een beetje aanpassen, maar ik doe toch het liefst mijn eigen ding. Soms tot grote ergernis van de organisatoren. Ik maak het mezelf ook moeilijk: als je op Tomorrowland een technoset speelt voor dertigduizend man, van wie tachtig procent iets toegankelijks verwacht, dan zie je aan hun gezichten dat ze het niet snappen. Dat is natuurlijk niet tof, niet voor mij en niet voor het publiek. Maar er zijn twee soorten dj’s. Zij die draaien voor het volk en zij die een verhaal proberen te vertellen. Dat klinkt misschien wat arrogant, maar als ik mijn muziek te veel aanpas, geloof ik er zelf niet meer in. ’
Zoals dat gaat in de wildernis die de middelbare school kan zijn, had het vroege succes een keerzijde. ‘Mensen vinden het leuk dat je bezig bent met muziek, tot je de kans krijgt om iets meer te gaan doen. Toen ik plots op Pukkelpop en I Love Techno mocht draaien, hebben een aantal mensen erg smerig gedaan. Op Facebook was er een haatgroep tegen mij, en zelfs de commentaren op de pagina van Studio Brussel waren denigrerend en seksistisch. “Ze heeft alleen maar succes omdat ze borsten heeft”, dat soort dingen. Als dat gezegd wordt door iemand met wie je de week voordien nog gaan eten bent, komt dat wel aan. In die periode zijn een aantal vriendschappen gesneuveld. Ik koester geen wrok tegen die mensen, maar no way dat die nog dicht bij mij komen. In die tijd was er zelfs een Belgische boeker die rondbazuinde dat ik met iedereen in de muziekwereld in bed dook. Ik was toen pas achttien, dat sloeg echt nergens op.’
Een nest kinders
Die stormen zijn geluwd, zegt De Witte. Het laat haar toe de steven volop te wenden naar de toekomst. ‘Binnen dit en een jaar moet ik internationaal doorbreken. Want als ik de dertig begin te naderen, wordt het misschien moeilijker. Zeker als vrouw: als ik aan een nest kinders wil beginnen, moet ik misschien wel stoppen met toeren.’ Het is een opvallende observatie, maar ze noemt het ‘niet meer dan de realiteit’.
‘Als ik kinderen heb, wil ik echt wel bij hen zijn. Een dj als Ida Engberg neemt overal een nanny mee naartoe. Maar al dat reizen tussen tijdzones moet ook erg zwaar zijn voor de kinderen.’ Heeft ze dan een plan B? ‘Ach, zelfs als ik niet meer zo actief zou toeren, kan ik nog altijd muziek maken in de studio. Ik zou niet weten wat ik anders zou doen – ik heb er tenslotte mijn studies voor stopgezet.’
De Witte studeerde event- en projectmanagement aan de Gentse Arteveldehogeschool, maar stopte daar vlak voor haar stage. ‘Ik was toen al zelfstandige, en wou graag stage lopen in mijn eigen bedrijf.’ Tot ze op een veto van de hogeschool stootte. ‘“Als jij denkt dat je door wat plaatjes te draaien je diploma gaat krijgen, heb je het goed mis”, kreeg ik te horen. Ik ben er nog altijd kwaad om.’
Toch vindt ze haar diploma geen gemiste kans. ‘Wel voor mijn ouders, en het geld dat ze erin gestoken hebben. Maar uiteindelijk heb ik uit alles wat ik de voorbije jaren gedaan heb meer connecties en ervaring gepuurd dan ik ooit gedaan zou hebben met zo’n stom papiertje. Toen mijn ma zag hoe moeilijk het was om die stage georganiseerd te krijgen, zei ze zelf nog: “Charlotte, stop met die studie.”’
Ze lacht. ‘Het is niet slecht uitgedraaid, hè?’
‘Weltschmerz’ is sinds vrijdag uit.
