 |
| (Foto: DS) |
Als Jo Jacobs een held is, is hij er één met pantoffels aan. (9 december '15)
DE HELD - Alcatraz (***)
Als Jo Jacobs een held is, is hij er een met pantoffels aan. Zo zacht schuifelt hij je tegemoet op Alcatraz. De 44-jarige Hasselaar nam zijn tweede plaat op in zijn woonkamer, en dat laat zich horen aan de fluistertoon die hij hanteert op ‘Soms is er die vraag’, ‘Nog vlug’ en het dromerig tokkelende ‘Het gras is altijd groener’, dat doet denken aan Nick Drake. Soms gaat De Held uit de bocht, zoals op het gepoogd bluesy ‘Stoffer en blik’ en het iets te krampachtig naar Luc De Vos hengelende ‘Johnny’, maar met Alcatraz levert hij wel een mooie verzameling verstilde luisterliedjes af. Muziek voor als de regen tegen het raam tikt.
STOOMBOOT - Storm (**)
‘Ik ben nog steeds/ tot over mijn oren verliefd/ op jou’: het minste wat je van Stoomboot kan zeggen, is dat hij op Storm niet rond de pot draait. Niels Boutsen (23) bezingt op zijn tweede album zijn besognes met het andere geslacht en kleurt zijn kundig kabbelende gitaarsongs in met blazers. Op nummers als ‘Broekzak’ zingt Boutsen bijna als Bart Peeters: zacht vertellend, en fragiel in de hoge tonen. Maar tekstueel tekent zich een patroon van getelefoneerde wendingen af: ‘Meedoen is belangrijker dan winnen (x2)/ vind je als je hebt verloren’ (‘Tijd’), ‘Ik ben een exhibitionist met kleren aan (x3)/ Ik geef me dus wel bloot’ (‘Wolkenkrabber’) en ‘De aanhouder wint (x2)/ een proces-verbaal’ (‘Aanhouder’) zijn frasen waarvan onze haren gaan rechtstaan – en niet op een goeie manier.
BERLAEN - Van mijn erf (**)
‘Al wat je doet is al ooit een keer gedaan, Berlaen.’ U moet ons verontschuldigen voor de transliteratie: onze kennis van de schrijfwijze van het Zultes dialect is op zijn zachtst gezegd gebrekkig. Maar het is ongeveer wat Wouter Berlaen (39) zingt op ‘Specioal’, en het getuigt van enige zelfkennis: Berlaen specialiseert zich in het soort uptempo dialectpop waarvoor ook Flip Kowlier en Biezebaaze garant staan. Van mijn erf is de derde worp van de voormalige sessiebassist, die op ‘Gelijk nen echte veint’ en ‘Beste moat’ de wijdse finales met elektrische gitaren niet schuwt, en zich op ‘Van mijn erf’ zowaar waagt aan Ramones-punk. Het is weinig inspirerend, maar wel pretentieloos plezant: Berlaen gaat ongetwijfeld een mooie toekomst tegemoet op de Gentse Feesten.
